Jedna z najważniejszych prac dotycząca historii wojskowości.
Hans Delbrück, urodzony 11 listopada 1848 roku w Bergen na wyspie Rugia, polityk, na forum międzynarodowym uznawany za pierwszego współczesnego historyka wojskowości. Studiował od 1868 na uniwersytetach w Heidelbergu i Bonn. Walczył jako ochotnik w wojnie francusko-pruskiej w 1870 roku. W roku 1874 został nauczycielem Waldemara, szóstego dziecka Fryderyka Wilhelma. W latach 1882–85 był członkiem pruskiej Izby Posłów z ramienia konserwatywnej Freikonservative Partei, a w latach 1884–90 członkiem Reichstagu. W życiu politycznym spierał się z pruskim rządem, między innymi na linii jego obchodzenia się z Polakami i Duńczykami. W roku 1885 został profesorem historii współczesnej na uniwersytecie w Berlinie, gdzie ceniono jego prace, od 1883 był współwydawcą periodyku Preussischen Jahrbücher, który wydawał do roku 1920.
Swoje badania nad historią wojskowości uważał za kontynuację dzieła Carla von Clausewitza, którego podziwiał i do którego bardzo często się odwoływał. Jego nowatorskie podejście, dekonstrukcja połączona z ponownym budowaniem tez na temat historii sztuki wojennej wywoływały liczne spory ze współczesnymi mu historykami. Obok sztandarowej „Historii sztuki wojennej” („Geschichte der Kriegskunst im Rahmen der politischen Geschichte”), napisał liczne prace o charakterze porównawczym, monograficznym i przekrojowym: „Die Perserkriege und die Burgunderkriege” (1887), „Die Strategie des Perikles erläutert durch die Strategie Friedrichs des Grossen” (1890), „Das Leben des Feldmarschalls Grafen Neithardt von Gneisenau” (1894), „Bismarcks Erbe” (1915), „Krieg und Politik” (1918) oraz wydaną w 1894 roku „Sprawę polską” („Die Polenfrage”). W czasie I wojny światowej wdawał się w spory ze sztabem generalnym na polu przyjętej strategii w Wielkiej Wojnie. Był członkiem komisji pokojowej, która w Wersalu podpisała traktat pokojowy. Ostro sprzeciwiał się tezie jakoby Niemcy przegrały tę wojnę ze względu na zadany im przez Żydów i komunistów „cios w plecy” (Dolchstosslegende). Na emeryturę przeszedł w roku 1920. Zmarł 14 lipca 1929 roku w Berlinie.