Maria Krüger była do tej książki szczególnie przywiązana. Napisała ją w latach 1943–44, w czasie okupacji, wykorzystując wiele wątków z własnej biografii – warszawskiej nastolatki, której –jak wielu innym dziewczętom – wojna odebrała wszystko, co najpiękniejsze.
Wystraszone i stłamszone przez okupacyjny reżim, musiały włączyć się w walkę. Ich udziałem stały się najtrudniejsze wojenne przeżycia. Ale czasem, wieczorami, gdy słuchały rozmów i wspomnień, zaczynały marzyć. Marzyły te, które czekały na lepsze życie. Jakie ono miało być? Jak je sobie wyobrażały?
Książka ukazała się w nakładzie liczącym zaledwie kilkanaście egzemplarzy w 1943 r. Później znalazła się na wiele lat na indeksie wydań zakazanych przez władze PRL. Dopiero w 1990 r. ponownie ujrzała światło dzienne.