Książka o podróży jako Wielkiej Przygodzie – poznawczej i egzystencjalnej, o podróży jako sposobie istnienia. Opublikowana w 1963 r., wkrótce stała się „świętą księgą” tych, dla których podróże nie są powierzchownym zwiedzaniem świata, lecz próbą dotknięcia istoty życia. Opisana z niezwykłą wrażliwością wyprawa, rozpoczęta w czerwcu 1953 r. w Genewie, wiodła przez Macedonię i Grecję, następnie Turcję, Iran i Afganistan, a zakończyła się w grudniu 1954 r. u wrót Indii na przełęczy Chajber. Książka ilustrowana jest rysunkami Thierry’ego Verneta, przyjaciela autora i towarzysza podróży.

„W tej pięknej i urzekającej książce sama istota podróżowania wymyka się opisowi, chociaż opisywanie podróży jest tu czynnością równie ważną, co przemierzanie szlaku. Bouvier prowadził zapiski na gorąco, a kiedy w jednym z miast stracił przez głupi przypadek część notatek, długo nie mógł się pogodzić z tą stratą. Ale «Oswajanie świata» jest tekstem pisanym przez sześć lat po powrocie do domu, kiedy autora wciąż dręczyły wątpliwości, czy warto «dodawać wytarte słowa do tych świeżych rzeczy»? Spisywanie podróży okazało się wielokrotnie dłuższe od niej samej i o wiele bardziej wyczerpujące. Autor zaś zdał sobie sprawę, że (...) żaden opis nie jest w stanie dokładnie odwzorować przeżycia, a nieskończone bogactwo doświadczeń nie pomieści się w skończonej formule zapisu”.

Jacek Leociak, „Nowe Książki”, 9 września 1999