Zbiór liryków religijnych „Pieśni sobie śpiewane” powstał w latach 1774–75 i został wydany w Wilnie w 1776 r. za sprawą brata męża poetki, kanonika inflanckiego Konstantego Benisławskiego. Poezja Konstancji Benisławskiej, choć z racji czasu powstania wpisuje się w twórczość oświeceniową, to jednak sposobem obrazowania nawiązuje do XVII-wiecznej barokowej liryki religijnej. Związana jest z nurtem mistyków hiszpańskich, zwłaszcza z twórczością Teresy z Avila. Można odnaleźć w niej również wpływy „Psałterza” Jana Kochanowskiego i polskich poetów barokowych.
Na „Pieśni” Benisławskiej składają się medytacje poetyckie, dla których punktem wyjścia są popularne modlitwy, a także utwory nawiązujące do tradycji mistyki oblubieńczej. Tom Benisławskiej daje wyraz najgłębszym ludzkim doświadczeniom duchowym, stanowi arcydzieło barokowej poezji metafizycznej i mistycznej.