Od niepamiętnych czasów piwo było podstawowym napojem Polaków. Aż do końca XVI w. nie miało właściwie żadnej konkurencji. Nie była wówczas znana herbata ani kawa. Woda często bywała zanieczyszczona i niezdatna do picia. Czterysta lat temu historyk Bartosz Paprocki pisał o nadzwyczajnej osobliwości, czyli mazurskim szlachcicu Jarzynie herbu Trzaska. Uchodził on za absolutnego dziwaka, gdyż pił tylko wodę, a napojem z procentami konsekwentnie gardził.
Rej z Nagłowic przekonywał, że niskoprocentowe piwne trunki „nie zaparzały głowy tak”, jak bardziej ogniste napoje. Królowa Bona, której większość decyzji spotykała się z oporem panów polskich, mawiała zaś: „Polska krew z piwa – nieburzliwa”. Wiedziała, że złoty napój nie odbiera rozsądku i nie prowokuje tak do burd jak mocniejsze napitki.
Literatura staropolska i późniejsza nie oddaje należycie „przewagi” piwa nad innymi trunkami. Piwo było w codziennym życiu czymś tak powszechnym, że prawie niezauważalnym. Poeci zaś bardzo często naśladowali aż nazbyt dosłownie dawnych mistrzów greckich i rzymskich, którzy z oczywistych przyczyn sławili głównie wino i boskiego Bachusa. Co wypisywali w swych tekstach i jakie zwyczaje chwalili – tego dowiemy się z niniejszej publikacji!