Grecki filozof, twórca systemu filozoficznego zwanego obecnie idealizmem platońskim. Jego ojciec pochodził ze znakomitego, ateńskiego rodu Kodrosa, matka zaś miała wśród swoich przodków Solona. Pozycja społeczna rodziny Platona ukierunkowała jego zapatrywania polityczne.
Otrzymał staranne wykształcenie, które obejmowało zarówno naukę, jak i rozwój fizyczny. Studia filozoficzne rozpoczął najpierw pod kierunkiem Kratyla, zwolennika Heraklita. Rodzina kształciła go na kupca – w tym celu Platon odbył kilka podróży do Azji Mniejszej i na Kretę. W wieku 18 lat, w czasie jednej z podróży morskich, został porwany przez piratów. Na targu niewolników rozpoznał go jeden z krewnych i wykupił z niewoli. W wieku 20 lat Platon został uczniem Sokratesa. Studiował u niego przez 8 lat. Po śmierci mistrza, wraz z innymi jego uczniami opuścił Ateny i przez 12 lat podróżował po Egipcie i Wielkiej Grecji. Powrócił w 40 roku życia do Aten i tu w 387 p.n.e. założył Akademię Ateńską.
Uważa się, że pierwszymi dziełami filozoficznymi Platona były dialogi Sokratesa ze sceptykiem Filonem. Do najważniejszych pism w dorobku Platona należą m.in.: „Apologia, czyli Obrona Sokratesa”, „Gorgiasz”, „Fedon”, „Uczta”, „Państwo”, „Parmenides”, „Sofista”, „Prawa”.
Filozofia Platona, zwłaszcza w postaci neoplatonizmu w ujęciu Plotyna i Porfiriusza, została zaadaptowana przez myśl chrześcijańską.