Poezja barokowa, tak jak cała epoka, pełna była paradoksów. Miłość zmysłowa i miłość do Boga jednakowo rozpalały wyobraźnię poetów. Pożądanie szło w parze ze śmiercią, a w wierszach nierzadko spotykały się metafizyka i opisy cielesnych rozkoszy.
Krótki i niepewny był wówczas żywot człowieka na świecie. Liryka stała się więc poszukiwaniem jego sensu. Odpowiedzi udzielane przez twórców były różne, najczęściej jednak ubrane w formę kunsztowną, z przemyślnymi rymami, hiperbolami, zaskakującymi metaforami. Oprócz poezji religijnej, święciła triumfy także ta opiewająca dworskie obyczaje, nie próżnowali również ziemianie, utrwalając w formie wierszy codzienność polskiego szlachcica.
W wyborze znalazły się utwory twórców zapoczątkowujących nową epokę w polskiej literaturze: Sebastiana Grabowieckiego i Mikołaja Sępa Szarzyńskiego, a także poetów tworzących w dojrzałym baroku: Jana Andrzeja Morsztyna, Daniela Naborowskiego, Wespazjana Kochowskiego i Wacława Potockiego.