Właściwie Apolonia Gojawiczyńska, z domu Koźniewska. Pochodziła z rodziny warszawskich rzemieślników. W 1905 r., po strajku uczniowskim została wydalona ze szkoły powszechnej. Uczyła się potem na pensji i uczęszczała na kurs wychowawczyń. Pracowała w przedszkolach, ochronkach, bibliotekach, a nawet w amatorskich teatrzykach. W czasie I wojny światowej należała do Polskiej Organizacji Wojskowej. W 1920 r. wyszła za mąż za Stanisława Gojawiczyńskiego, rok później urodziła córkę Wandę. W połowie lat 20. XX w. przeniosła się do Bielska Podlaskiego i podjęła tam pracę w starostwie. Od 1931 r. mieszkała w Szarleju (obecnie dzielnica Piekar Śląskich). Podczas II wojny światowej została aresztowana i osadzona na Pawiaku – swoje przeżycia z pobytu w hitlerowskim więzieniu opisała we wspomnieniach „Krata”. Po zwolnieniu przebywała m.in. w domu Jarosława i Anny Iwaszkiewiczów w Podkowie Leśnej. Po wojnie osiadła w Łodzi.
Swój pierwszy utwór – nowelę „Dwa fragmenty”, wyróżnioną przez czasopismo „Echo Pragi” – opublikowała w 1915 r. Rozwój kariery literackiej umożliwiło jej wsparcie Zofii Nałkowskiej, która pomogła początkującej pisarce otrzymać stypendium Funduszu Kultury Narodowej. W latach 30. ukazały się jej następujące powieści „Powszedni dzień” (1933), „Ziemia Elżbiety” (1934), „Dziewczęta z Nowolipek” (1935) i ich kontynuacja „Rajska jabłoń” (1937). Po wojnie pisarka opublikowała m.in. „Stolicę” (1946) i „Miłość Gertrudy” (1956).
Od 1932 r. Gojawiczyńska współpracowała z „Gazetą Polską”. W 1936 r. weszła do władz oddziału Związku Zawodowego Literatów Polskich.
Pisarkę odznaczono Złotym Krzyżem Zasługi, Orderem Sztandaru Pracy I Klasy, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Otrzymała też Nagrodę Miasta Warszawy za całokształt twórczości i Złotą Odznakę Odbudowy Warszawy.