Marcie wiedziała, że Bobby nigdy nie wróci do zdrowia. Liczyła się z najgorszym. Oczekiwała, że śmierć będzie wybawieniem, przynajmniej dla niego. Miała nadzieję, że ona sama wyjdzie ze stanu zawieszenia, w którym trwała przez ostatnie lata, i zacznie nowy etap w życiu. Miała przecież dopiero dwadzieścia siedem lat i mnóstwo możliwości przed sobą: mogła się kształcić, podróżować, poznawać nowych ludzi.
Minął rok, a ona trwała ciągle w tym samym punkcie i co gorsza – nie była w stanie zrobić kroku do przodu. Doskonale wiedziała, że powinna. Wreszcie coś w niej pękło i ruszyła w drogę...