„Różnorodność gatunkowa i tematyczna filmów Romana Polańskiego sprawiała wiele problemów obserwatorom jego twórczości. Czy można mówić o jednolitym stylu reżysera «Noża w wodzie», «Dziecka Rosemary», «Tragedii Makbeta», «Piratów» czy «Gorzkich godów»?
«Pianista» stanowi bardzo ciekawy element tej urozmaiconej układanki. Film sumuje zarówno doświadczenia życiowe, jak i artystyczne Polańskiego. Jest doskonałym przykładem połączenia dwóch obsesji człowieka i reżysera: obsesji prawdy i obsesji formy.
Z fanatycznym zacięciem Polański dbał nie tylko o odtworzenie zgodnych z prawdą historyczną szczegółów scenografii, rekwizytów, strojów, ale też o oddanie klimatu i przeżyć bohaterów. Podobnie postępował w przypadku innych swoich realistycznych filmów, takich jak «Chinatown» czy «Tess». Martin Shaw, odtwórca roli Banka w «Tragedii Makbeta», przytacza ciekawą anegdotę z czasów swojej współpracy z polskim reżyserem.
Wszystkie najbardziej nawet odmienne od siebie filmy Polańskiego łączy fanatyczna wręcz dbałość o artystyczną formę: kompozycję kadru, dozowanie napięcia, perfekcyjne łączenie obrazów i muzyki. Ta obsesja formy sprawiała, że reżyser powtarzał w nieskończoność poszczególne sceny na planie i wiele czasu spędzał przy stole montażowym. Dzięki temu osiągnął owe «niewidzialne mistrzostwo», o którym mówiono przy okazji «Pianisty»; niezauważalne może dla przeciętnych widzów, ale oczywiste dla mistrzów rzemiosła filmowego, amerykańskich akademików, którzy Polańskiemu przyznali Oscara”.

Fragment książki