Poeta tworzący w okresie romantyzmu, związany z Wielkopolską, członek Towarzystwa Literacko-Słowiańskiego we Wrocławiu, tłumacz (z języka czeskiego), folklorysta.
Kształcił się w gimnazjum w Lesznie, następnie studiował filozofię we Wrocławiu i Berlinie. W 1845 r. aresztowany w Galicji za działalność konspiratorską, sądzony był w procesie Ludwika Mierosławskiego. Po uwolnieniu w 1847 r., należał do lewicy poznańskiego Komitetu Narodowego. Brał udział w wielkopolskiej wiośnie ludów oraz walkach w Krakowie (1848). Na początku lat 50. posłował na sejm pruski, jednak złożył mandat. Przez Paryż wyjechał do Konstantynopola i w 1855 r. wstąpił do wojsk Sadyka Paszy (Michała Czajkowskiego). Potem do 1871 r. służył w pułku dragonów otomańskich. Zmarł w Konstantynopolu, w nędzy i opuszczeniu.
Debiutował w 1836 r. w czasopiśmie „Przyjaciel Ludu”. Jego najważniejsze utwory literackie to „Bogunka na Gople” (1840), „Don Juan poznański” (1844), „Studia o literaturze ludowej ze stanowiska historycznej i naukowej krytyki” (t. 1–2, 1854). W dziełach Berwińskiego widoczny jest duży wpływ regionalizmu wielkopolskiego, a w późniejszym okresie kultury Półwyspu Bałkańskiego.