Śreżoga Katarzyny Puzyńskiej to trzymająca w napięciu, nowa książka znanej autorki polskich kryminałów. W dwunastym tomie bestsellerowej sagi o Lipowie śledzimy zagadkowe morderstwa siekierą. Kto jest za nie odpowiedzialny?

Katarzyna Puzyńska kilka lat temu weszła przebojem na polską scenę kryminału – czytelnicy zakochali się w jej cyklu o Lipowie rozpoczętym powieścią Motylek . Teraz zaś z niecierpliwością oczekują każdej nowej książki z serii: i nie inaczej jest z jej dwunastym tomem, Śreżogą.
W okolicy giną ludzie. Właściciel zajazdu wygląda wprawdzie, jakby spokojnie zasnął, ale jego pracownica nie ma tyle szczęścia. Jej ciało zostaje brutalnie zmasakrowane. Kilkanaście kilometrów dalej, na cichej leśnej polanie, ktoś ustawił aparat fotograficzny. Jego obiektyw skierowany jest na porąbane ciało młodego mężczyzny. Tylko twarz pozostaje nienaruszona. Zamiast dłoni i stóp sterczą za to groteskowe ptasie nóżki. Ale to nie pierwszy raz, kiedy sprawca zabiera ze sobą trofeum.
Dwa lata wcześniej ginie pewna młoda dziewczyna. Ona również zostaje w ten sposób okaleczona. Kim jest i dlaczego wygląda, jakby przybyła z przeszłości?
Pytań w książce Katarzyny Puzyńskiej Śreżoga pojawia się wiele. Autorka najlepszych polskich kryminałów włącza czytelników w emocjonujące i pełne tajemnic śledztwo.

Lipowska saga to nie tylko trzymające w napięciu klasyczne kryminały psychologiczne, ale także powieści z rozbudowanym wątkiem społecznym i obyczajowym. W ramach serii ukazały się:
1. Motylek (2014)
2. Więcej czerwieni (2014)
3. Trzydziesta pierwsza (2015)
4. Z jednym wyjątkiem (2015)
5. Utopce (2015)
6. Łaskun (2016)
7. Dom czwarty (2016)
8. Czarne narcyzy (2017)
9. Nora (2018)
10. Rodzanice (2019)
11. Pokrzyk (2019)
12. Śreżoga (2020).

O Autorce:
KATARZYNA PUZYŃSKA (ur. 1985) – z wykształcenia psycholog. Przez kilka lat pracowała jako nauczyciel akademicki na wydziale psychologii. Teraz całkowicie skupiła się na swojej największej pasji, czyli pisaniu. W wolnych chwilach biega i zajmuje się swoim czworonożnym stadem – psami i końmi. Uwielbia Skandynawię i Hiszpanię. Kocha muzykę rockową, zwłaszcza punk i metal. Mówi się, że jest najbardziej wytatuowaną polską pisarką. Od lat jest weganką.
Prawa do publikacji powieści Puzyńskiej sprzedano do ponad 20 krajów. Puzyńska jest też autorką książek non-fiction „Policjanci. Ulica”, „Policjanci. Bez munduru” i „Policjanci. W boju”, w których razem ze swoimi rozmówcami przedstawia służbę funkcjonariuszy policji od zupełnie innej strony, niż miało to dotychczas miejsce w literaturze.
W 2019 roku wspólnie z Fundacją wydawnictwa Prószyński i S-ka przeprowadziła z sukcesem I charytatywną akcję #NIEBIESKIM, z której dochód został przekazany Fundacji Pomocy Wdowom i Sierotom po Poległych Policjantach. Z okazji jubileuszu stulecia Polskiej Policji za książki „Policjanci. Ulica” i „Policjanci. Bez munduru” otrzymała od Komendanta Głównego nagrodę w kategorii „Policja w literaturze”.

Przeczytaj fragment ebooka (epub, Kindle mobi) Śreżoga Katarzyny Puzyńskiej:

Były już prawie na polance, do której zmierzały na tym niezbyt udanym spacerze. Znajdowała się mniej więcej pośrodku jeziora Strażym. Na wysokości ośrodka wypoczynkowego Na Wzgórzu, tylko po drugiej stronie.
– Słyszysz to, co? – zapytała Klementyna.
Podgórska w tym momencie też to usłyszała. Oprócz plusku wody w jeziorze dało się rozróżnić jakiś dziwny dźwięk. Coś jakby szum połączony z delikatnymi uderzeniami? Nie wiedziała, co to mogło być ani dlaczego twarz Kopp przybrała szczególny wyraz.
– Tam – oznajmiła emerytowana komisarz. – A miałam się już nie pakować w takie rzeczy.
Weronika zadrżała, kiedy zobaczyła, co wskazuje Klementyna. A właściwie kogo. To był młody mężczyzna z długimi czarnymi włosami. Pewnie farbowanymi, bo kolor był na tyle głęboki, że nie mógł być chyba dziełem natury. Mężczyzna leżał tuż przy stercie kamieni, które wyglądały, jakby były jego stosem pogrzebowym. Gdyby nie to, że były częściowo zarośnięte zeszłoroczną trawą i mchem, można by pomyśleć, że stanowiły część inscenizacji.
Bo całość zdecydowanie przypominała Weronice jakąś inscenizację. Ciało młodego mężczyzny było zmasakrowane. Tułów, nogi i ręce pokrywały głębokie rany. Tylko twarz pozostała nietknięta. Zastygła w grymasie ni to strachu, ni to zaskoczenia.
A dłonie i stopy…
Dłoni i stóp nie było. Zostały zastąpione groteskowymi ptasimi łapkami. Podgórska widziała takie kiedyś w sklepie dla zwierząt, kiedy szukała psich ciasteczek dla Bajki. Nigdy by nie kupiła takich smakołyków. Nie wyobrażała sobie, żeby jej suczka latała po domu z czymś takim w pysku.
– Może nie powinnaś… – krzyknęła, kiedy Kopp przykucnęła, żeby zbadać puls leżącego.
Klementyna nawet na nią nie spojrzała. Dotknęła ostrożnie szyi młodego mężczyzny, mimo że od razu widać było, że jest martwy.
– Świeży – mruknęła. – Zrobiono z niego trupka całkiem niedawno. Ciało jest jeszcze ciepłe.
Weronika rozejrzała się nerwowo. Jeżeli do morderstwa faktycznie doszło przed chwilą, to sprawca mógł tu jeszcze być. Rozejrzała się nerwowo. Dopiero teraz zauważyła aparat fotograficzny, który stał na statywie kawałek dalej. Obiektyw skierowany był prosto na zbezczeszczone ciało.
– A ten dźwięk? – zapytała.
Na poranionej piersi zamordowanego mężczyzny leżał niewielki dyktafon. To z niego dobywał się dźwięk, który usłyszały, kiedy tu szły. Urządzenie nadal odgrywało swoje nagranie. Szum i stukot.
– Nie mam pojęcia – mruknęła Kopp.
– No i ten aparat fotograficzny…
– Wiem. Widzę – odparła Klementyna z krzywym uśmieszkiem. – Też mam oczy.
– Ktoś mu robił zdjęcia?
– A tego to akurat nie wiem. Jeszcze.
– Chyba musimy zadzwonić na poli… – zaczęła mówić Podgórska, kiedy zauważyła poruszenie. Z drugiej strony polanki też prowadziła droga. Ktoś tam był.