Poeta, pedagog, działacz społeczny, jeden z najbardziej znanych polskich bajkopisarzy. Studiował na wydziale filozoficznym uniwersytetu we Lwowie. Był współzałożycielem tajnego Towarzystwa Ćwiczącej się Młodzieży w Literaturze Ojczystej (wzorowanego na Warszawskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk).
Debiutował w 1818 r. przekładem bajek Lessinga opublikowanym w „Pamiętniku Lwowskim”. Jego pierwszy zbiór wierszy „Bajki i powieści” ukazał się w 1824 r.
W 1825 r. został współpracownikiem „Tygodnika dla Dzieci”. Z czasem założył pierwsze w Europie codzienne pismo dla dzieci o małym formacie – „Dziennik dla Dzieci”.
Od 1836 r. publikował opowiadania dla najmłodszych czytelników w czasopiśmie „Wianek”. Drukował drobne wiersze i prozę w „Kurierze Warszawskim” (1855–57), napisał też „Sto nowych powiastek dla dzieci” (1853), które zadedykował swojemu wychowankowi, synowi Zygmunta Krasickiego.
W twórczości Jachowicza znalazły się zarówno bajki epigramatyczne, rymowanki okolicznościowe i opowiastki wychowawcze, jak i scenki reportażowe oraz repertuar dla zespołów dziecięcych (był autorem pierwszych opracowanych zbiorów piosenek dla dzieci „Śpiewy dla dzieci” – 1854, i „Nowe śpiewy dla dzieci” – 1856). Pisał też wiersze liryczne osadzone w tematyce ludowej oraz inne, cechujące się poetyką epoki romantyzmu.
Jachowicz był działaczem społecznym. W 1830 r. został dyrektorem Instytutu dla Moralnie Zaniedbanych Dzieci, w czasie powstania listopadowego założył Towarzystwo Wychowania Dzieci po Poległych Rycerzach, a od 1832 r. do końca życia był jednym z członków Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności. W latach 40. XIX w. został współtwórcą ochronek – nowej formy opieki nad dziećmi biedoty warszawskiej. W 1842 r. za zasługi filantropijne otrzymał Order św. Stanisława III klasy.