Poeta, historyk literatury, krytyk literacki, wykładowca uniwersytecki, członek grupy poetyckiej „Teraz”, jeden z czołowych twórców Nowej Fali. Ukończył polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Doktor nauk humanistycznych, adiunkt w Instytucie Filologii Polskiej UJ.
Jako poeta debiutował w 1966 r. Współpracował z wieloma czasopismami społeczno-kulturalnymi, m.in. warszawską „Kulturą”, „Odrą”, „Literaturą”, „Poezją”, „Kulturą Niezależną”, „Życiem Literackim”. Jego wiersze opublikowano w licznych antologiach poezji polskiej.
W dorobku literackim i naukowym Stanisława Stabry znalazły się m.in. zbiory poetyckie „Requiem” (1973), „Dzień Twojego narodzenia” (1974), „Ten wiersz, który na imię ma Polska” (1978), „Pożegnanie księcia” (1981), „Korozja. Wiersze z lat 1982–1984” (1989), a także szkice i studia „Poeta odrzucony” (1989), „Chwila bez imienia” (1991), „Poezja i historia: od Żagarów do Nowej Fali” (1995), „Literatura polska 1944–2000 w zarysie” (2002), „Od Emila Zegadłowicza do Andrzeja Bobkowskiego. O prozie polskiej XX wieku” (2002).