Dramato- i powieściopisarka. Córka Stanisława Przybyszewskiego i malarki Anieli Pająkówny. Wychowywana przez matkę, z którą wielokrotnie zmieniała miejsce zamieszkania (Lwów, Paryż, Zurych, Wiedeń). Po jej śmierci (1912) przebywała u rodziny, dzięki której otrzymała gruntowne wykształcenie. Po powrocie do kraju (1916) mieszkała w Krakowie, Poznaniu, Warszawie, a także w Gdańsku. Kontynuowała naukę na uniwersytecie poznańskim. W 1923 r. poślubiła malarza Jana Panieńskiego, który dostał w Gdańsku posadę nauczyciela rysunków. Wraz z mężem uczestniczyła w życiu kulturalnym polskiego środowiska Wolnego Miasta. Po śmierci Panieńskiego w 1925 r., zajmowała się głównie twórczością literacką i malarską. Żyła w izolacji, popadła w uzależnienie od narkotyków. Została pochowana na cmentarzu dla bezwyznaniowców na Chełmie w Gdańsku. Jej grób nie zachował się do naszych czasów.
Debiutowała w „Zdroju” przekładem prozy poetyckiej Marcela Lenoira „Myśli o malarstwie” w 1922 r. Pisała wiele opowiadań, ale większości z nich nie ukończyła. Jednym z najważniejszych tematów jej dzieł była rewolucja francuska. Odnosił się do niej dramat „Sprawa Dantona”, który zdobył największą sławę spośród utworów Przybyszewskiej i za jej życia był wystawiany we Lwowie i w Warszawie, m.in. przez Aleksandra Zelwerowicza. Inne utwory sceniczne Stanisławy Przybyszewskiej to „Dziewięćdziesiąty trzeci” oraz nieukończony „Thermidor”. Po śmierci pisarki jej sztuki były wystawiane w całej Polsce oraz w Teatrze Telewizji, stały się też kanwą scenariuszy filmowych, m.in. polsko-francuskiej superprodukcji „Danton” Andrzeja Wajdy.