Dyplomata, historyk, publicysta, profesor nauk humanistycznych, w latach 2005–06 minister spraw zagranicznych.
Pochodził ze spolonizowanej rodziny żydowskiej z Ustrzyk Dolnych. Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego (1966). W 1974 r. uzyskał stopień doktora, w 1985 r. doktora habilitowanego nauk humanistycznych w dziedzinie historii, a w 1993 r. tytuł profesora.
W 1965 r. wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1966–68 był pracownikiem naukowo-dydaktycznym Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych. Po wydarzeniach marcowych został usunięty z Instytutu, odebrano mu też legitymację członka PZPR. Po kilkuletnim okresie zakazu wykonywania zawodu podjął pracę w filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku, następnie w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie. W latach 1990–94 pełnił funkcję redaktora naczelnego miesięcznika „Mówią Wieki”. Później pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych oraz jako ambasador RP we Francji oraz w Federacji Rosyjskiej. Od 2005 do 2006 r. piastował stanowiska ministra spraw zagranicznych oraz przewodniczącego Komitetu Integracji Europejskiej w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza.
Jako naukowiec i wykładowca związany był z Instytutem Uniwersytetu w Białymstoku, Szkołą Nauk Społecznych w Warszawie, Wyższą Szkołą Handlu i Prawa im. Ryszarda Łazarskiego, a także z uniwersytetami i szkołami wyższymi za granicą (Paryż, Haga, Atlanta). Zajmował się historią powszechną XVIII i XIX w., historią myśli społecznej i politycznej. Był autorem kilku książek poświęconych historii, w tym przede wszystkim Wielkiej Rewolucji Francuskiej.
Został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Orderem Palm Akademickich.