Autorka szczegółowo opisuje problematykę wychowania przez sztukę: kreśli jego genezę i odnosi się do stanu aktualnego. Dokładnie charakteryzuje m.in. miejsce tej teorii w procesie dydaktycznym, kompetencje nauczycieli, cele tego rodzaju edukacji (zwłaszcza kształcenia plastycznego w programie szkolnym) w pracy lekcyjnej i pozalekcyjnej. Opisuje też formy i metody wychowania przez sztukę w różnych instytucjach: domach kultury, placówkach muzealnych, galeriach sztuki, przedstawia rolę filmu i telewizji w popularyzowaniu sztuk pięknych. Podkreśla znaczenie kontaktu ucznia z nauczycielem będącym artystą, doniosłość twórczej postawy środowiska, w którym rozwija się dziecko, indywidualny kontakt z dziełami sztuki. Monografię kończą wnioski dotyczące perspektywy wychowania przez sztukę w świetle potrzeb społeczeństwa.