Poeta okresu renesansu, pochodzenia ormiańskiego. Stworzył polską nazwę gatunku – sielanka. Był synem Szymona z Brzezin, rektora szkoły katedralnej i rajcy lwowskiego. W 1575 r. studiował w Akademii Krakowskiej na wydziale sztuk wyzwolonych. Studia kontynuował we Francji i Belgii. Od 1586 r. związany z Janem Zamoyskim, z którym współorganizował w latach 1593–1605 Akademię Zamojską. W 1590 r. uzyskał tytuł szlachecki i herb Kościesza.
Za jego najważniejsze dzieło uznaje się „Sielanki” wydane w 1614 r. w Zamościu. Widoczne są w nich odwołania do Teokryta, twórcy sielanki jako gatunku literackiego, oraz do Wergiliusza i Jana Kochanowskiego. Opublikował także dwa dramaty po łacinie: „Castus Joseph” (1587) i „Pentesilea” (1617).
Rok jego śmierci stał się umownym zakończeniem epoki polskiego renesansu.