Literaturoznawca, krytyk literacki, eseista, edytor. Podczas okupacji niemieckiej więziony na Pawiaku, po wyjściu na wolność wstąpił do AK. Ukończył filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował jako asystent w Instytucie Badań Literackich PAN oraz na Uniwersytecie Warszawskim. W 1982 r. został docentem w Katedrze Literatury Polskiej XX w. Osiem lat później uzyskał stopień profesora. Na podstawie wykładów wygłoszonych na Wydziale Polonistyki UW opracował syntezę polskiej literatury powojennej, która wydana została w 1997 r. jako „Literatura polska 1944–1989. Próba scalenia: obiegi – wzorce – style”.
Jako krytyk literacki debiutował w 1947 r. na łamach „Kuźnicy”. W latach 1950–55 prowadził dział krytyki literackiej w tygodniku „Nowa Kultura”, w latach 1956–61 był członkiem kolegium redakcyjnego miesięcznika „Dialog”. Od 1960 do 1982 r. redagował dział kulturalny i uczestniczył w kolegium redakcyjnym tygodnika „Polityka”.
Działacz Związku Literatów Polskich, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Literackich.
Autor szkiców literackich „Krytyka i giełda” (1969) oraz nagrodzonego przez „Politykę” tomu wspomnień „Tyle hałasu – o nic?” (1982), a także imponujących monografii o twórczości Tadeusza Borowskiego – „Ucieczka z kamiennego świata” (1972), Marii Dąbrowskiej – „Rzecz russowska” (1981) oraz Tadeusza Różewicza „Walka o oddech” (1990). Ogromne zasługi położył również na polu edytorstwa. Opracował m.in. utwory Tadeusza Borowskiego oraz Marii Dąbrowskiej.