Pisarz, reżyser, scenarzysta filmowy. Latem 1944 r. zdał maturę na tajnych kompletach w Wilnie i natychmiast przyłączył się do VIII Brygady AK, zwanej Oszmiańską, by wziąć udział w wileńskiej akcji „Burza”. W listopadzie wstąpił do antybolszewickiej partyzantki. W maju 1945 r., po rozwiązaniu zdziesiątkowanego oddziału, z fałszywymi dokumentami przekroczył pojałtańską granicę Polski. W Krakowie na UJ rozpoczął studia polonistyczne. W 1947 r. zachęcony przez Tadeusza Borowskiego napisał debiutanckie opowiadanie „Kapral Koziołek i ja”. Jego debiut powieściowy, „Rojsty” (1948), wstrzymała cenzura - na druk zezwolono dopiero w 1956 r. Oficjalnym debiutem książkowym stało się więc opowiadanie „Przy budowie” (1950), wyróżnione jako sztandarowy tekst socrealistyczny Nagrodą Państwową III stopnia. W powieści „Z oblężonego miasta” (zatrzymanej przez cenzurę w 1955 r., wydanej w 1956) pisarz powrócił do głównego wątku swojej twórczości – ciążenia nad świadomością i życiem współczesnym okrutnych doświadczeń wojennych. Zaangażował się też w działalność filmową, aż do lat 90. pracował jako scenarzysta i reżyser („Ostatni dzień lata”, „Salto”, „Jak daleko stąd, jak blisko”, „Austeria”, „Dolina Issy”, „Lawa”).
Konwicki prowokował, wadził się z PRL-owską rzeczywistością, przekraczając granice wyznaczane przez ówczesną cenzurę. Kolejne jego książki, m.in. „Sennik współczesny” (1963), „Wniebowstąpienie” (1967), „Nic albo nic” (1971), były dla władzy skandalem, co powodowało czasowe zakazy publikacji.
Od połowy lat 70. jego utwory publikowano w podziemiu wydawniczym. W niezależnym obiegu ukazały się m.in. „Kompleks polski” (1977), „Mała Apokalipsa” (1979), „Rzeka podziemna, podziemne ptaki” (1984).