Poeta, prozaik, publicysta. Pseudonimy: Witold Charłamp i Smecz. Syn Mieczysława Jastruna i Mieczysławy Buczkówny. Ukończył polonistykę na UW. W latach 1974–78 pracował w redakcji „Tygodnika Kulturalnego”. W sierpniu 1980 r. uczestniczył w strajku w Stoczni Gdańskiej im. W. Lenina, który opisał w reportażu „Las Birnam ruszył”. W latach 1980–81 był redaktorem „Informatora kulturalnego” NZZ „Solidarność”, publikował też w periodykach drugiego obiegu, m.in. „Puls” i „Zapis”. Po ogłoszeniu stanu wojennego ukrywał się, aresztowany na kilka tygodni pod koniec 1982 r. Po odzyskaniu wolności zaangażował się w działalność Duszpasterstwa Środowisk Twórczych w Warszawie. Organizował m.in. wieczory autorskie. Należał do założycieli podziemnego pisma lit. „Wezwanie”. Był także jego redaktorem naczelnym. Od 1986 r. publikował w paryskiej „Kulturze”. Cykl felietonów „Z ukosa”, które podpisywał tam pseudonimem Smecz, kontynuował potem na łamach dziennika „Rzeczpospolita”. Współpracował też m.in. z „Życiem Warszawy”, „Twoim Stylem”. Obecnie jego teksty ukazują się w „Zwierciadle” i „Newsweeku”.
W latach 1990–94 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Polskiego w Sztokholmie i attaché kulturalnego ambasady RP w Szwecji. Następnie przez rok był prezenterem programu kulturalnego „Pegaz” emitowanego przez TVP.
Bogaty dorobek literacki Tomasza Jastruna obejmuje m.in. tomiki poezji „Bez usprawiedliwienia” (1973), „Na skrzyżowaniu Azji i Europy” (1983), opowiadania „Gorący Lód” (2002) oraz powieść „Rzeka podziemna” (2005).
Pisarz jest laureatem nagród: Fundacji Roberta Gravesa, Fundacji im. Kościelskich, Kulturalnej „S” za twórczość z okresu stanu wojennego. Otrzymał także odznakę Zasłużony Działacz Kultury i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
Należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.