Fizyczna przemoc pozostawia rany widoczne, ale o wiele trwalsze są te, które psycholodzy nazywają emocjonalnymi – ukryte, nieraz wiele lat żyją w formie „przetrwalnikowej”; ujawniają się niespodziewanie i rzutują na wiele sfer funkcjonowania człowieka. Najbliższa rodzina jest miejscem, gdzie dziecko po raz pierwszy zostaje ugodzone w swoje najdelikatniejsze punkty. Ból ten jest czasem tak dotkliwy, że aby jakoś się go pozbyć, dochodzi do odcięcia się od tego, co się przeżywa. Dziecko, chcąc w przetrwać w swoim otoczeniu, obudowuje się murem. Bóg o tym wie i jedną z wielkich łask, które człowiek może otrzymać, jest ponowne otwarcie, przyjęcie i ożywienie, nawet jeśli musi to trwać dość długo i łączyć się z lękiem oraz ponownym cierpieniem.
Jaką rolę na tej drodze ponownego otwarcia może mieć Maryja – Matka Jezusa z Nazaretu? Ona dała Bogu ludzką naturę. Była odpowiedzialna za to, by Bóg na ziemi był ludzki, najbardziej ludzki, jak to tylko możliwe. Ona więc jest nie tyle „zastępczym rodzicem”, ile Osobą, która pozwala otworzyć się na nowe wymiary duchowości, a przede wszystkim na miłość Jezusa, która jest obrazem miłości Ojca. Ona towarzyszyła Jezusowi, który przy Niej wzrastał w łasce „u Boga i u ludzi”, tzn. ujawniał stopniowo coraz więcej swoich ludzkich i boskich cech. Podobną rolę Maryja pełni dziś w Kościele wobec każdego człowieka, który prosi Ją o pomoc.