Na szczęście punktem wyjścia tej historii jest miłość. Temu raczej nie da się zaprzeczyć. W końcu jej bohaterowie, Pan Młody i Panna Młoda, kiedyś tam, odpowiednio wcześniej, poznali się i pokochali. Na tyle mocno, że zdecydowali się na ślub, a od tego to już wiadomo, do wesela prosta droga.
Wesele, o którym pisał Wyspiański, wcale takie zwyczajne nie było, bo inteligent krakowski, poeta uznany, pojął za żonę dziewczynę wiejską, niewykształconą zupełnie. I towarzystwo weselne musiało być więc nietypowe, bo dwóm środowiskom kompletnie różnym bawić się razem przyszło.
Okazało się to kluczem do sukcesu. Dramat Wyspiańskiego pokazał, jak wiele wspólnego miały polska inteligencja i polskie chłopstwo. Rozumienie zarówno problemów narodowych, jak i sztuki różniło się jedynie formą jego wyrażania. Obie warstwy społeczne zaskakująco podobnie żywiły wyobraźnię mitami i symbolami, które pozwalały na realne przysypianie w codziennym błogim kokonie niemyślenia i niedziałania. Na te wątki zwracają uwagę w omówieniu utworu Anna Willman i Krzysztof Płatek. Przybliżają również tło epoki, specyfikę młodopolskiego Krakowa i artystycznej bohemy. Nie pomijają – rzecz jasna – krótkiej charakterystyki głównych postaci „Wesela” oraz opisu najważniejszych symboli i zdarzeń dramatu. W efekcie tworzą dość krótki, lecz bardzo treściwy materiał, który będzie nieocenioną pomocą na lekcji języka polskiego.