Poeta, powieściopisarz, eseista, badacz historii Warszawy, kolekcjoner. Jeden z twórców polskiego pozytywizmu. Publikował pod pseudonimem Fantazy. Dzieciństwo spędził w Pułtusku, który to czas upamiętnił później w powieści dla młodzieży „Wspomnienia niebieskiego mundurka” (1906). Uczęszczał tam do gimnazjum przy klasztorze ojców benedyktynów. Od 1864 r. mieszkał w Warszawie. W 1866 r. rozpoczął studia prawnicze w Szkole Głównej. W ich trakcie zadebiutował jako poeta na łamach „Tygodnika Ilustrowanego”. Gdy w 1869 r. szkoła została przekształcona w uniwersytet rosyjski, porzucił naukę.
Od 1873 r. pracował w redakcjach różnych gazet, m.in. „Kuriera Warszawskiego”, „Kuriera Codziennego”, „Muchy”, „Kolców”, „Tygodnika Powszechnego. W 1893 r. otrzymał od belgijskiej Akademii Sztuk, Umiejętności i Literatury medal pierwszej klasy i dyplom honorowy. W 1911 r. za napisanie przedmowy do opowiadania Adama Mickiewicza został skazany na rok twierdzy, ale nie odbył kary dzięki amnestii dla przestępców politycznych. W 1918 r. otrzymał nagrodę literacką im. Elizy Orzeszkowej.
W twórczości Wiktora Gomulickiego najważniejsze miejsce zajmują kunsztowne w formie utwory poetyckie. Pierwszy z wielu zbiorów opublikował w 1873 r. Zajmował się także tłumaczeniem poezji. W trzytomowych „Opowiadaniach o starej Warszawie” (1900–09) dał wyraz swoim pasjom varsavianistycznym. Szereg wierszy poświęcił miastu swego urodzenia Ostrołęce. Był również płodnym prozaikiem. Jego najważniejsze powieści to: „Cudna mieszczka” (1897), „Miecz i łokieć” (1903), „Ciury” (1907), „Siódme amen IMC Pana Mokrzeckiego” (1910), „Car widmo” (1911), „Bój olbrzymów” (1913). W 1912 r. z okazji 30-lecia pracy twórczej Wiktora Gomulickiego wydano jubileuszowy wybór jego nowel pt. „Pokłosie”.