Francuski pisarz, polityk, czołowy przedstawiciel romantyzmu, członek Akademii Francuskiej. Już w wieku 14 lat wiedział, że chce być poetą. Postawił sobie jasny cel – dorównać François-René Chateaubriandowi. W 1819 r. zajął się wydawaniem gazety „Le Conservateur littéraire”, co zwróciło na niego uwagę krytyków literackich. Jeszcze w tym samym roku został finalistą konkursu „Académie des Jeux floraux”. W 1820 r., gdy akademia ponownie nagrodziła jego osiągnięcia, porzucił studia i oddał się pisaniu. Przełomowe dla kariery Hugo okazały się sztuki „Cromwell” (1827) i „Hernani, czyli Honor kastylijski” (1830), które sprzeciwiały się konwencjom klasycznym. Zapoczątkowało to wielki spór tradycjonalistów z modernistami, zwany „batalią o Hernaniego”. Spotęgował on też popularność samego Hugo, którego twórczość rozbłysła wówczas pełnym blaskiem.
Najpopularniejszymi dziełami pisarza są m.in. powieści („Bug-Jargal”, „Katedra Marii Panny w Paryżu” znana jako „Dzwonnik z Notre Dame” lub „Kościół P. Marii w Paryżu”, „Nędznicy”), zbiory poezji („Pieśni o zmroku”, „Legenda wieków”, „Chłosta”) oraz sztuki teatralne, które dały początek nowemu gatunkowi literackiemu – dramatowi romantycznemu („Cromwell”, „Lukrecja Borgia”, „Ruy Blas”).