Z wykształcenia chemik, z zamiłowania historyk i specjalista z dziedziny militariów. W 1979 r. ukończył Wydział Chemiczny Politechniki Warszawskiej. Już wtedy należał do działającego w stolicy Klubu Miłośników Dawnych Militariów Polskich. Przez dwie kadencje pełnił funkcję jego sekretarza.
Głównym obszarem zainteresowań Ławrynowicza była wówczas broń pancerna. Pod koniec lat 70. pisarz brał udział w organizowaniu wystaw „Militaria 1918” i „Wojsko Polskie w Kampanii Wrześniowej”. W momencie wprowadzenia stanu wojennego przebywał w Londynie. Pozostał na emigracji. W 1983 r. rozpoczął studia doktoranckie na Uniwersytecie Stanowym Rutgers w New Jersey – znów na Wydziale Chemii. Po zdobyciu tytułu doktora pracował w przemyśle farmaceutycznym w Kanadzie, a potem w Stanach Zjednoczonych. W 1995 r. został członkiem Klubu Miłośników Dawnych Militariów Polskich im. A. Zaręby w Nowym Jorku. Publikował w prasie polonijnej, m.in. w kanadyjskich „Głosie Polskim”, „Armoured Fighting Vehicles News”, amerykańskich „Nowym Dzienniku” i „Polish Heritage News” oraz brytyjskim „Przeglądzie Kawalerii i Broni Pancernej”. W Polsce jego artykuły ukazywały się m.in. w pismach „MARS”, „Archeologia Wojskowa”, „Mundur i Broń”, „Nowa Technika Wojskowa”.
W dorobku pisarskim Witolda J. Ławrynowicza znajdują się także książki: „Droga do Blitzkriegu” (2003), „Prekursorzy. Pierwsze brytyjskie czołgi” (2006) oraz powieść historyczna „Halina” (2010).