Poeta neoromantyczny, piszący w duchu patriotycznym, nazywany piewcą polskości. Publicysta, dramaturg, pisarz dla dzieci, animator życia kulturalnego, oświatowego i prasowego. Publikował pod pseudonimami Władysław Piast, Władysław Ostrowski, Nie wiem kto. Uczył się w gimnazjum w Warszawie, a w latach 1866–68 studiował literaturę w Szkole Głównej. Pisywał dla stołecznych tygodników „Przyjaciel Dzieci” i „Przegląd Tygodniowy”. Debiutował na łamach pierwszego z nich w 1863 r. wierszem „Deszczyk wiosenny”. Cztery lata później wydał zbiorek poetycki „Podarek dla grzecznych dzieci”. Od 1869 r. mieszkał w Poznaniu, gdzie był jednym z założycieli „Tygodnika Wielkopolskiego”, pisma poświęconego obronie polskości. Poezja Bełzy z tego okresu wyraża nadzieje patriotyczne i szerzy kult tradycji walk wyzwoleńczych, jednak swoją formą nie wykroczyła poza epigonizm romantyczny.
Mimo to za działalność literacką i publicystyczną pisarz został wydalony z zaboru pruskiego i przeniósł się do Lwowa. Tam, pracując w Zakładzie im. Ossolińskich, położył wielkie zasługi na niwie ożywienia życia kulturalnego tego miasta. Brał udział m.in. w organizacji Macierzy Polskiej (1883) i Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza (1886).
Był autorem zbiorów poetyckich „Wiosna” i „Pieśni liryczne” (1868), „Z niedoli i doli” (1869), poematu „Zamek grójecki” (1869). Wydał liczne antologie, drobniejsze szkice i studia, ale najsłynniejszym jego utworem pozostał zbiór wierszy „Katechizm polskiego dziecka” (1900).