Polski mąż stanu, polityk, generał. Przed I wojną światową był jednym ze współzałożycieli i członków kilku nielegalnych polskich organizacji niepodległościowych. W czasie I wojny światowej piastował stanowiska przywódcze w różnych organizacjach wojskowych. Internowany przez Austriaków.
Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W latach 1922–23 premier i minister spraw wewnętrznych, a od 1924 do 1925 r. minister spraw wojskowych.
Po przewrocie majowym w 1926 r., w którym nie opowiedział się po żadnej ze stron, na skutek konfliktu z Józefem Piłsudskim odsunięto go od stanowisk publicznych.
W czasie II wojny światowej został premierem rządu RP na uchodźstwie i Naczelnym Wodzem Polskich Sił Zbrojnych. Niestrudzenie bronił sprawy polskiej na europejskiej i światowej scenie dyplomatycznej. Był zwolennikiem ponownego nawiązania stosunków dyplomatycznych pomiędzy Polską a ZSRR, zerwanych po inwazji radzieckiej na Polskę w 1939 r. W 1941 r. zawarł układ z rządem radzieckim normujący stosunki dwustronne (tzw. układ Sikorski–Majski). W 1943 r. zażądał zbadania sprawy zbrodni katyńskiej, co było powodem kolejnego zerwania radzieckich stosunków dyplomatycznych z polskim rządem na uchodźstwie. Władysław Sikorski zginął 4 lipca 1943 r. w katastrofie samolotu, której okoliczności nadal pozostają niewyjaśnione. Pochowano go na cmentarzu polskich lotników w Newark, w Wielkiej Brytanii. W 1993 r. jego prochy przeniesiono na Wawel.
Autor publikacji z zakresu wojskowości i polityki, m.in.: „O polską politykę państwową” (1923), „Nad Wisłą i Wkrą. Studium do polsko-radzieckiej wojny 1920 roku” (1928), „Przyszła wojna – jej możliwości i charakter oraz związane z nimi zagadnienia obrony kraju” (1934).