Właściwie François-Marie Arouet. Francuski filozof, pisarz, publicysta, historyk. Wykształcenie odebrał w kolegium jezuickim, ale pod wpływem filozofii libertyńskiej dosyć szybko zaczął krytykować religie objawione i reprezentujące je instytucje, w tym Kościół katolicki. Śmiało wyrażał swoje przekonania, czym często bulwersował opinię publiczną. W 1717 r. podejrzany o autorstwo pamfletów przeciw regentowi Filipowi II Orleańskiemu został uwięziony w Bastylii. Drugi raz trafił tam w 1726 r. Skazany na wygnanie wyjechał do Wielkiej Brytanii. Po powrocie do Francji związał się z wybitną fizyk i matematyk – markizą Emilią du Châtelet. W 1746 r. został przyjęty do Akademii Francuskiej. W 1750 r., po śmierci przyjaciółki, wyjechał do Poczdamu i osiadł na dworze króla Fryderyka II Wielkiego. Utrzymywał także kontakt z carycą Katarzyną II. Znajomości z władcami odzwierciedlały poglądy myśliciela. Zdaniem Woltera najlepiej w polityce sprawdzało się połączenie angielskiego liberalizmu i oświeconego absolutyzmu. Do Paryża wrócił w 1778 r. Został członkiem masońskiej Loży Dziewięciu Sióstr w Paryżu. Filozof spoczął w paryskim Panteonie, razem z innymi wybitnymi Francuzami.
Wolter uprawiał z powodzeniem wiele gatunków literackich. W 1728 r. opublikował epopeję „Henriada”. Pisał tragedie takie jak „Zaira” (1732), „Mahomet” (1741) i „Meropa” (1743). W swoich dziełach historycznych, np. „Wiek Ludwika XIV” (1751), propagował teorię rozwoju historycznego i odrzucał działanie Opatrzności. Najbardziej zasłynął jednak jako publicysta (np. „Listy filozoficzne”) oraz autor powiastek filozoficznych: „Zadig albo Przeznaczenie” (1747), „Mikromegas” (1752) oraz „Kandyd, czyli Optymizm” (1759). Pozostawił po sobie również obejmujące 25 lat jego życia „Pamiętniki”.