„Wspólnota symboliczna” winna wzbudzić zainteresowanie czytelników z kilku powodów. Pierwszy to problematyka. Drugim jest świetna kompozycja rozważań. Trzecim – język książki, maksymalnie przejrzysty, unikający żargonu nauk humanistycznych i społecznych, pełen odwołań do soczystych, niekiedy absurdalnych, niekiedy porażających wypowiedzi i faktów. Autor perswaduje umiejętnie – zobaczcie, tacy także jesteśmy, my, Polacy XXI w.
Obiektem rozważań Krzysztofa Jaskułowskiego są przede wszystkim realia polskie ostatnich dwóch dziesięcioleci, ale zawsze konfrontowane z odleglejszymi tradycjami nacjonalizmu, ożywianymi dzisiaj w nowym, europejskim i globalnym kontekście rzekomych zagrożeń dla narodowej substancji. I tak kolejno udajemy się na „pola minowe” dyskursywnej wojny kulturowej (jako walki o wartości).
Pierwsze z nich to głośna debata wokół recepcji książki Jana Tomasza Grossa „Strach”, która stała się pretekstem do narodowej wiwisekcji różnych koncepcji historiografii i roli przeszłości w narodowej tożsamości. Następne szkice podejmują problem metaforyki poświęcenia i śmierci w nacjonalizmie, symboliki ziemi i języka w polskim dyskursie narodowo-religijnym, mitologizacji katastrofy smoleńskiej, symboliki krzyża postawionego na Krakowskim Przedmieściu oraz coraz gorętszy ostatnio temat statusu Ślązaków. Ostatni rozdział ma nieco „lżejszy” charakter, ale jest równie inspirujący, jako że szkicuje zarys, czym jest zjawisko popnacjonalizmu, przejawiające się w dziedzinie najbardziej popularnej – w futbolu.