Poeta, pisarz i publicysta. Z wykształcenia ekonomista, prawnik i filozof. Publikował w „Słowie Powszechnym”, „Tygodniku Powszechnym”, „Zapisie”, „Tygodniku Solidarność”. Zanim odwilż polityczna 1956 r. umożliwiła mu debiut, pracował m.in. w banku i jako nauczyciel. W latach późniejszych należał do redakcji pisma „Poezja”, był kierownikiem literackim w Teatrze im. J. Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim. W 1958 r. odbył pierwszą zagraniczną podróż, do Francji, Anglii i Włoch. W kolejnych latach wielokrotnie wyjeżdżał, m.in. do RFN i USA.
Pojedyncze wiersze Herberta ukazały się w piśmie „Dziś i Jutro” oraz „Tygodniku Powszechnym” w 1950 r. W 1955 r. jego twórczość znalazła się w „Prapremierze pięciu poetów” na łamach „Życia Literackiego”. Swój pierwszy zbiór – „Strunę światła” – wydał jednak dopiero w 1956 r. Kolejne tomiki: „Hermes, pies i gwiazda” (1957), „Studium przedmiotu” (1961), „Napis” (1969), „Pan Cogito” (1974), „Raport z oblężonego miasta i inne wiersze” (1983), „Elegia na odejście” (1990), „Rovigo” (1992), „Epilog burzy” (1998), dały mu pozycję jednego z najważniejszych polskich poetów XX wieku. Owocem licznych podróży pisarza były książki eseistyczne: „Barbarzyńca w ogrodzie” (1962), „Martwa natura z wędzidłem” (1993), „Labirynt nad morzem” (2000). W jego dorobku znajdują się też dramaty, np.: „Jaskinia filozofów” (1956), „Rekonstrukcja poety” (1960).
Laureat m.in. Nagrody Fundacji im. Kościelskich (1963), Nagrody Fundacji A. Jurzykowskiego (1965), Nagrody Polskiego PEN Clubu im. Jana Parandowskiego (1990). Pośmiertnie odznaczony Orderem Orła Białego.