Właściwie Zbigniew Tomasz Nowicki. Pisarz i dziennikarz. Posługiwał się pseudonimami: Zbigniew Nienacki i Ewa Połaniecka. Wysiedlony wraz z rodziną na wieś w czasie II wojny światowej, w 1945 r. powrócił do Łodzi. Rok później zadebiutował na łamach tygodnika „Przyjaciel”, w którym w odcinkach ukazywała się jego powieść dla młodzieży „Związek Poszukiwaczy Skarbów”. Zamieścił też kilka wierszy w czasopiśmie społeczno-literackim „Kuźnica”. W 1948 r. rozpoczął studia w PWSF w Łodzi. Naukę zakończył po pobycie na stypendium w Wszechzwiązkowym Państwowym Instytucie Kinematografii w Moskwie, skąd, uznany za antystalinowca, wrócił do kraju z wilczym biletem. Uniemożliwiło mu to wydanie pierwszej książki. Zaczął więc – pod pseudonimem Zbigniew Nienacki – zajmować się dziennikarstwem. W latach 1951–62 kierował działem reportażu w tygodniku „Odgłosy”. Od 1962 r. – przez trzy lata – był ławnikiem sądowym, a swoje spostrzeżenia z rozpraw zawarł w książce „Sumienie” (1965). Pisarz zapisał się w 1962 r. do PZPR. Popierał wprowadzenie stanu wojennego, należał do PRON-u.
Młodzi czytelnicy pokochali książki Zbigniewa Nienackiego opowiadające o przygodach detektywa amatora – Pana Samochodzika. Pierwszym tomem z cyklu był „Pan Samochodzik i Wyspa złoczyńców” (1964), następne to m.in. „Pan Samochodzik i templariusze” (1966), „Pan Samochodzik i księga strachów” (1967) i „Pan Samochodzik i Fantomas” (1973). Dorobek pisarza obejmuje także powieści dla dorosłych takie jak: „Liście dębu” (1967), „Uwodziciel” (1978), „Raz w roku w Skiroławkach” (1983) i „Wielki las” (1987), który wyróżniono nagrodą Stowarzyszenia Księgarzy Polskich. W 1964 r. autor otrzymał nagrodę miasta Łodzi. Czytelnicy „Płomyka” przyznali mu zaś w plebiscycie przeprowadzonym przez pismo „Orle Pióro” (1977).
Zbigniew Nienacki był członkiem Związku Literatów Polskich. W swoim dorobku literackim Zbigniew Nienacki ma również trzytomową powieść historyczno-fantastyczną "Dagome Iudex". Sam autor uważał, że jest to jego najlepsze dzieło.