Z domu Neuding. Współzałożycielka Instytutu Literackiego, najbliższa współpracownica Jerzego Giedroycia, po jego śmierci dyrektor Instytutu Literackiego w Paryżu. W 1933 r. jako pierwsza kobieta w Polsce zdała w Łodzi egzamin na stanowisko notariusza. W 1939 r. poślubiła Zygmunta Hertza. W czerwcu 1940 r. aresztowana z mężem we Lwowie podczas masowej akcji NKWD. Deportowana wraz z nim do Cyngłoku w Maryjskiej ASRR, spędziła tam 14 miesięcy w łagrze. Amnestionowana na mocy układu Sikorski–Majski, we wrześniu 1941 r. z mężem wstąpiła do Armii Polskiej utworzonej w ZSRR pod dowództwem gen. Władysława Andersa. Zofia Hertz pracowała w Wydziale Propagandy i Informacji – Oddział Kultury i Prasy APW i 2. Korpusu (od kwietnia 1942 r. pod kierownictwem Józefa Czapskiego). Wraz z 2. Korpusem wyszła z ZSRR i przez Irak i Egipt dotarła do Włoch. Od 1943 r. sekretarka i współpracowniczka Jerzego Giedroycia.
Zajmowała się stroną administracyjną i wydawniczą Instytutu Literackiego oraz tłumaczyła teksty. W latach 1962–86 prowadziła w „Kulturze” stałą rubrykę „Humor krajowy”. Po śmierci Jerzego Giedroycia kierowała Instytutem Literackim i kontynuowała wydawanie „Zeszytów Historycznych”.
Odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta i Medaille d’Or de la Ville. Laureatka nagrody edytorskiej polskiego PEN Clubu za rok 2000.