Właściwie Napoleon Stanisław Adam Feliks Zygmunt Krasiński herbu Ślepowron, zaliczany do najwybitniejszych poetów epoki romantyzmu. Początkowo uczył się w domu pod opieką pisarzy Józefa Korzeniowskiego i Piotra Chlebowskiego. Następnie kontynuował naukę w Liceum Warszawskim. W 1829 r. wskutek bojkotu kolegów, wywołanego kunktatorską postawą wymuszoną przez despotycznego ojca, Wincentego Krasńskiego – generała napoleońskiego, który po klęsce Bonapartego reprezentował skrajny lojalizm wobec caratu – opuścił wydział prawny Uniwersytetu Warszawskiego i wyjechał do Szwajcarii. W 1830 r. w Genewie spotkał Adama Mickiewicza i wraz z nim wyruszył w Alpy. Od udziału w powstaniu listopadowym powstrzymał Krasińskiego wzgląd na ojca, zdecydowanego przeciwnika walki narodowowyzwoleńczej.
W 1832 r. na życzenie Wincentego Krasińskiego powrócił do kraju, a potem udał się do Petersburga. Został tam przedstawiony Mikołajowi I, co miało mu zapewnić karierę dyplomatyczną. Krasiński uchylił się jednak od realizacji ojcowskich planów i wykorzystując jako pretekst chorobę oczu, wyjechał ponownie za granicę. W 1836 r. w Rzymie poznał Juliusza Słowackiego. Dwa lata później w Neapolu nawiązał romans z Delfiną Potocką. Przez wiele lat dotkliwie cierpiał z powodu rozstrojów nerwowych, wywołanych ingerencją ojca w najbardziej osobiste sprawy i kompleksem splamionego honoru. W 1843 r. – za namową Wincentego Krasińskiego – ożenił się z Elizą Branicką. Zmarł w Paryżu, a jego zwłoki przewieziono do siedziby rodu – Opinogóry, gdzie znajduje się obecnie Muzeum Romantyzmu.
Do najważniejszych dzieł Zygmunta Krasińskiego zalicza się m.in. dramaty „Nie-Boska komedia” (1835) i „Irydion” (1836), a także poemat mesjanistyczny „Przedświt” (1843) oraz arcydzieło epistolografii „Listy do Delfiny Potockiej”.